و تــو گـفـتی کـه اگــر فــرشـته نیـستیـم پــرواز را آدمــانه یـاد می گـیـریـم ...
و تــو هـــر روز مـــرا بـالای بـام خـیـــال می بــردی ...
و مــن و تـــو مــا می شــدیـم و بـا گـــذر از راه خـیال پـــرواز را تـمــرین می کـردیـم ...
تــو بی بـال می پـــریـدی ...
ولـی مــن ...؟!
تـــو شــده بــودی بـال هــایـم بــرای پــرواز ...
ولی حــالا دنـیایـت شــده کـلاغی کـه بـال دارد ...
و نـمی پــرد و صــدای قــار قــارش فـقـط گــوش هــا را کــر می کـنـد ...
نظرات شما عزیزان: